Το in βρέθηκε στη ΦΓ ΥΔΡΑ στο Άμπου Ντάμπι
Αποστολή Αλεξάνδρα Φωτάκη
Δευτέρα απόγευμα, στο Άμπου Ντάμπι. Πρώτη μέρα της Διεθνούς Έκθεσης Αμυντικού Υλικού IDEX & NAVDEX 2025. Η φρεγάτα «ΥΔΡΑ» βρίσκεται ήδη στο λιμάνι Ζάιεντ. Το καράβι έχει «φορέσει τα καλά του», είναι η εμβληματική παρουσία της Ελλάδας στο Άμπου Ντάμπι.
Λίγο πριν αναχώρησε από το «ΥΔΡΑ» ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας και ο Αρχηγός ΓΕΝ, αντιναύαρχος Δημήτριος Ελευθέριος Κατάρας.
Μπορεί το Άμπου Ντάμπι να είναι ένα διάλειμμα, αλλά το πλήρωμα του «ΥΔΡΑ» ζει στην πραγματικότητα στους ρυθμούς που επιβάλλει η επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ», έχοντας αναχωρήσει από την Ελλάδα τον Ιανουάριο.
Η επιστροφή αναμένεται πριν το Πάσχα.
Ένας διαφορετικός κόσμος
Μπαίνοντας στο «ΥΔΡΑ» είναι σαν να περνάς σε ένα διαφορετικό κόσμο. Μπαίνεις σε ένα πολεμικό πλοίο που ζει σε συνθήκες ετοιμότητας. Με τους ανθρώπους του, τα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού να έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους απόλυτα στην αποστολή. 24 ώρες το 24ωρο και επτά μέρες τη βδομάδα.
Ο κυβερνήτης του Ύδρα, Αντιπλοίαρχος, Ιορδάνης Μαντζούρης, φορούσε ακόμα την επίσημη στολή, όταν πήγαμε στο γραφείο του για τη συνέντευξη, αφού είχε προηγηθεί η επίσκεψη του Νίκου Δένδια. Είχε όμως τον τρόπο να κάνει όλους εμάς που «εισβάλαμε» στον κόσμο της φρεγάτας του να νιώσουμε άνετα, ακολουθώντας του κανόνες της.
«Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι η επιχείρηση είναι καθαρά αμυντική επιχείρηση. Δεν επιτιθέμεθα εμείς στους Χούθι για να καταστρέψουμε προσωπικό, υλικό, δομές κτλ. Όχι, είμαστε εδώ μόνο για να προστατεύουμε την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας και να κρατάμε τις διόδους διέλευσης των εμπορικών προϊόντων από το Σουέζ και μέχρι και τον κόλπο του Άντεν ανοιχτές. Άρα η επιχείρηση είναι αμυντική, προστατεύει πλοία και τίποτε άλλο. Και το έχει κάνει με μεγάλη επιτυχία μάλιστα», όπως λέει στο in.
Οι ΑΣΠΙΔΕΣ δεν είναι ρουτίνα
Σημειώνει ότι οι «ΑΣΠΙΔΕΣ» δεν είναι επιχείρηση «ρουτίνας». Ωστόσο υπενθυμίζει ότι το Πολεμικό Ναυτικό σε όλη την ιστορία του βρέθηκε μακριά από την πατρίδα σε πάρα πολλές περιπτώσεις, Από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για παράδειγμα βρεθήκαμε στην Αλεξάνδρεια, και φτάσαμε να περιπολεί ο «ΑΒΕΡΩΦ» στον ινδικό ωκεανό και οι κορβέτες μας να συμμετέχουν στην απόβαση της Νορμανδίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα ιστορικά δείχνει διπλωματική και στρατιωτική παρουσία σε πάρα πολλές περιοχές εκτός Ελλάδος και αυτό συνεχίζει να κάνει μέχρι και τώρα. Αυτό είναι ένας μεγάλος πυλώνας που πρέπει η Ελλάδα να τον κρατήσει και τον κρατάει επάξια».
Υπενθυμίζει ότι ο επιχειρησιακός διοικητής των «ΑΣΠΙΔΩΝ» είναι Έλληνας γεγονός που αναδεικνύει και αυτό τις δυνατότητες του Πολεμικού Ναυτικού.
Για τον Μαντζούρη το Πολεμικό Ναυτικό ασκεί αμυντική διπλωματία εκ μέρους της Ελλάδας στο πεδίο. «Είμαστε το όργανο της διπλωματίας στον χώρο της θάλασσας. Αυτό είναι το Πολεμικό Ναυτικό».
Κινούμαστε σε ένα χώρο που η ασφάλεια δεν είναι δεδομένη
Υπήρξαν όμως άνθρωποι στο πλήρωμα που φοβήθηκαν; Που δεν ήθελαν να πάνε στην αποστολή;
Πριν τελειώσω την ερώτηση η απάντηση του κυβερνήτη είναι σαφώς αρνητική. «Όχι. Μάλιστα υπήρξαν και πολλοί που ζήτησαν να έρθουν». Όπως λέει «η επιχείρηση αυτή είναι πραγματική. Κινούμαστε σε ένα χώρο που η ασφάλεια δεν είναι δεδομένη. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος, ξέρει ότι πρέπει να κάνει τη δουλειά που έχει εκπαιδευτεί να κάνει όλα τα χρόνια τα οποία υπηρετεί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι χωρίς τη δική μου καθοδήγηση, χωρίς δηλαδή να τους εκπαιδεύω εγώ, να τους ωθώ στην εκπαίδευση, το κάνουν από μόνοι τους. Γιατί ξέρουν ότι ανα πάσα στιγμή μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πραγματικό συμβάν. Εν κατακλείδι, εκπαιδευόμαστε όπως επιχειρούμε και επιχειρούμε αποτελεσματικά.. Δηλαδή, το πολύ θετικό που κερδίζει το Ναυτικό από όλη αυτή τη συμμετοχή είναι ότι κερδίζει εμπειρία το πλήρωμά του. Κάτι το οποίο το κουβαλάει σαν αποσκευή μετά σε όλες τις επόμενες μεταθέσεις. Κι αυτή η εμπειρία είναι ανεκτίμητη. Δηλαδή ένας άνθρωπος, όποιος ξέρει πώς είναι να επιχειρείς σε περιβάλλον απειλών, πραγματικών απειλών και το έχει δει μια φορά, αντιδρά πολύ καλύτερα τη δεύτερη, τρίτη και όλες τις επόμενες φορές, οπότε είναι τεράστιο κέρδος για το Πολεμικό Ναυτικό».
Διαφορετικές οι συνθήκες για το «ΥΔΡΑ»
Όπως λέει είναι διαφορετική η περίπτωση για αυτή την αποστολή του «ΥΔΡΑ», με την αποστολή του ένα χρόνο πριν στις «ΑΣΠΙΔΕΣ», «που και τότε πραγματικά είχε κάποιες δυσκολίες, τις οποίες όμως και πάλι προς τιμήν του κυβερνήτη και του πληρώματος, τότε, τις ξεπέρασαν όχι απλά επαρκώς, αλλά τις ξεπέρασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Στο αν η ηλικία του καραβιού είναι πρόβλημα και αν δημιουργεί αναστολές, ο Μαντζούρης και πάλι απαντά αρνητικά. «Όχι. Γιατί το πλοίο, όπως και κάθε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού όταν αποπλέει από τον ναύσταθμο , είναι έτοιμο για οποιαδήποτε αποστολή του ανατεθεί. Έχει συστήματα επάνω του, έχει έναν Κένταυρο, έχει πήρε και άλλα οπλικά συστήματα τα οποία το βοηθούν να εκτελέσει την αποστολή στο 100%. Δεν έχουμε δηλαδή ανασφάλειες ότι οι άλλοι επειδή είναι πιο καινούργιοι θα κάνουν κάτι καλύτερο σε σχέση με εμάς. Αυτή την απειλή που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, την αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά και με αυτό το πλοίο. Και πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι του».
Το να είσαι μακριά από το σπίτι σου
Αλήθεια πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι τόσες μέρες σε ετοιμότητα, μακριά από το σπίτι και τις οικογένειες τους, χωρίς να έχουν το προνόμιο της επαφής;
«Το να είσαι μακριά από το σπίτι σου είναι ένας πόνος μόνιμος. Ακόμα κι όταν είσαι στο σπίτι σου ξέρεις ότι κάποτε θα ξαναφύγεις. Και αυτό είναι το ίδιο για όλους μας, από τον Κυβερνήτη μέχρι το ναύτη. Και επειδή το αισθανόμαστε όλοι μας και είμαστε όλοι μαζί εδώ μέσα, το μοιραζόμαστε έξυπνα και όμορφα. Και δεν μας ενοχλεί όταν είμαστε εδώ. Τη δουλειά μας την κάνουμε ανεπηρέαστοι όπως πρέπει να την κάνουμε. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι ότι το επάγγελμα του ναυτικού έχει την αναχώρηση και την άφιξη. Δεν είναι καθόλου επίπεδο όπως είναι άλλα, δεν είναι μια δουλειά γραφείου. Αυτό σημαίνει ότι αυτός που πηγαίνει στο γραφείο του κάθε μέρα, όπως εσείς, καλή ώρα και επιστρέφει στο σπίτι του κάθε μέρα, ζει τα συναισθήματα αυτών των ενεργειών. Εγώ όμως που θα φύγω από το σπίτι μου για τρεις μήνες και θα νιώσω δυνατό το συναίσθημα της έλλειψης των δικών μου ανθρώπων και αντίστοιχα θα το νιώσουν και αυτοί, όταν επιστρέψω, θα νιώσω στο πολλαπλάσιο τη χαρά και την ευτυχία που άνθρωπος του γραφείου δεν θα τη νοιώσει ποτέ. Και αυτό το συναίσθημα της επιστροφής είναι κάτι που όλοι μας, αν τους ρωτήσετε και ακούσουν την καρδιά τους, θα σας πουν ναι, επειδή το έζησα, το γουστάρω, μ αρέσει πάρα πολύ και δεν με πειράζει που φεύγω. Αρκεί να έχω την ελπίδα ότι κάποτε θα γυρίσω. Κι επειδή γυρνάμε, είναι πανέμορφο αυτό το πράγμα».
«Μπαμπά θα ‘θελα να ήσουν εδώ»
Ο Μαντζούρης έχει ένα παιδί τεσσάρων χρονών, τον ρωτάω πώς νιώθει όταν ακούει στο τηλέφωνο «μπαμπά ‘θα θελα να ήσουν εδώ»… «Αυτό ναι, σε φέρνει σε μία κατάσταση αδυναμίας, Χτυπάει λίγο παραπάνω η καρδιά. Αλλά αυτό είναι η δουλειά μας. Και η πατρίδα μπροστά στην οικογένεια είναι κατά τι πιο ψηλά».
Οι παραιτήσεις
Ρωτάω για τις παραιτήσεις, για τις οικονομικές αμοιβές και τελικά γιατί ένας νέος να έρθει στο Πολεμικό Ναυτικό.
Και εδώ η απάντηση είναι χωρίς περιστροφές. «Ναι έχουμε παραιτήσεις. Μετά από μια κρίση σαν αυτή που συνέβη. Δεν είναι δυνατόν ένας φορέας δημόσιος, σαν το Πολεμικό Ναυτικό να μην έχει τις επιπτώσεις που βλέπουμε ότι έχει. Υπήρχε ένα θέμα, ένα κενό δηλαδή, το οποίο όμως ξεκίνησε και καλύπτεται από την ηγεσία και βλέπει το προσωπικό ότι αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι έχει μια ελπίδα ότι πηγαίνουν ήδη και θα πάνε τα πράγματα καλύτερα».
Όπως σημειώνει «οι παραιτήσεις είναι κάτι πολυδιάστατο. Ο κόσμος δεν παραιτείται από κάτι μόνο για το οικονομικό κομμάτι. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει και ένα κλίμα στις μέρες μας, μια μόδα, όταν δούμε κάποια δυσκολία να παραιτούμαστε. Αυτό είναι κακό».
Τρία αδέρφια στο Πολεμικό Ναυτικό
Τον ρωτάω γιατί διάλεξε το Πολεμικό Ναυτικό. Όπως μου λέει ο πατέρας του ήταν καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό, και του άρεσε η δουλειά. Επέλεξε το Πολεμικό Ναυτικό, όταν μπήκε σε αυτό ο πρώτος του αδερφός. «Τον είδα να γυρίζει από τη σχολή. Άκουσα τις δυσκολίες της σχολής, δεν με επηρέασαν καθόλου και μετά από δύο χρόνια μπήκα εγώ και ύστερα από ένα χρόνο μπήκε και ο τρίτος αδερφός μου, οπότε βρεθήκαμε και τα τρία αδέρφια στη σχολή. Και έτσι οι τρεις από τα οκτώ αδέρφια που είμαστε βρεθήκαμε στο Πολεμικό Ναυτικό.
Οι γυναίκες του «ΥΔΡΑ»
Στο «ΥΔΡΑ» έχει και αρκετές γυναίκες. Ρωτάω αν υπάρχει διαφορά. Η απάντηση είναι όπως πάντα «καμία διαφορά» Στο αν θα ήθελε να δει μία γυναίκα Ναύαρχο στο Πολεμικό Ναυτικό ο Μαντζούρης απαντά πως «αν εκείνη θεωρεί ότι μπορεί και μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ναι».
Κατά τα άλλα όπως λέει «υπάρχουν άντρες οι οποίοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά όσο κάποιες γυναίκες και υπάρχουν και γυναίκες που δεν κάνουν καλά τη δουλειά όσο οι άντρες. Έχει να κάνει λοιπόν με τον άνθρωπο».
Αλήθεια πώς ζουν 200 άνθρωποι σε ένα πλοίο, σε συνθήκες συναγερμού, για τρεις μήνες;
Ο κυβερνήτης εκεί τονίζει ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι ισορροπίας ώστε να μην δημιουργούνται προβλήματα. «Πρέπει η κάθε προσωπικότητα να προσέχει να μην μπαίνε στον κύκλο ελευθερίας του άλλου. Εδώ λοιπόν είμαστε πολύ κοντά, για να είμαστε μία ομάδα, κάτι που είναι απαραίτητο και λίγο πιο μακριά ώστε να μην μπαίνει ο ένας στο χώρο του άλλου. Στο δικό μου το πλοίο – όπως και σε όλα τα πολεμικά πλοία μας – δεν ξέρω πώς, αλλά αυτή η ισορροπία τηρείται. Όλοι μαζί περνάμε τις δυσκολίες και όλοι μαζί τις χαρές.
Όσα συζήτησα με τον κυβερνήτη, on the record, είχα την ευκαιρία να τα συζητήσω και με τους ανθρώπους του «ΥΔΡΑ», για αρκετές ώρες, που είχα την ευκαιρία να μείνω στο πλοίο.
Οι άνθρωποι και ένα ευχαριστώ
Να δω τους ανθρώπους αυτούς να ζουν στη φρεγάτα, σαν να είναι στο σπίτι τους.
Να δω τους ανθρώπους ,ανεξάρτητα από τον βαθμό τους, να εκπέμπουν μία σιγουριά και ένα χαμόγελο, τα οποία σε κάνουν να αισθανθείς ασφάλεια και ηρεμία.
Να κερνάνε καφέ στο καρέ, σαν να ήταν στον καναπέ του σπιτιού τους και να κάνουν και εμάς που βρεθήκαμε εκεί να νιώσουμε ευπρόσδεκτοι και οικεία.
Να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τα σπίτια τους. Να κάνουν μία βιντεοκλήση στα παιδιά τους.
Να συνεννοούνται για μία έξοδο.
Να πηγαίνουν στο γυμναστήριο.
Να ακούνε μουσική.
Να παίζουν επιτραπέζια.
Να πειράζονται για το ποδόσφαιρο.
Να κάνουν πλάκα και να πειράζουν ο ένας τον άλλο.
Αυτοί οι άνθρωποι μας έκαναν την τιμή να μας υποδεχτούν στον κόσμο τους. Σε ένα κόσμο αυξημένου κινδύνου, που όμως μαζί τους νιώθεις απόλυτα ασφαλείς.
Γιατί όπως λένε και οι ίδιοι, αυτή είναι η δουλειά τους. Η αποστολή τους. Να είναι αυτοί εκεί, ώστε εμείς να νιώθουμε και να είμαστε πραγματικά ασφαλείς.
Και για αυτό τους ευχαριστώ, γιατί με έβαλαν στον δικό τους κόσμο, σε συνθήκες πραγματικής αποστολής, έστω και για μερικές ώρες. Με κλειστά μικρόφωνα.
Οι φωτογραφίες που δεν μπορούν να δημοσιευτούν, από το καρέ των αξιωματικών είναι αυτές που θα κρατήσω.
Ο σεβασμός που ένιωσα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, από τα ωραιότερα συναισθήματα. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τους το χρωστάμε…
ΠΗΓΗ: in.gr
